Ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος.
Δηλαδή, για να είμαι ακριβής, όλοι όσοι τον γνώρισαν λένε ότι πάντα του ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος. Λίγο γελαστός, λίγο μελαγχολικός, λίγο απόμακρος μερικές φορές, όμως πάντα ήταν ήρεμος. Δεν τον είχα ακούσει ποτέ να τσακώνεται με κάποιον ή να φωνάζει. Αλλά έτσι και κατάφερνες να τον κοιτάξεις κατάματα για λίγη ώρα, το έβλεπες. Δε μπορούσες να μην το δεις. Φωτιές βγάζανε τα μάτια του όπου κι αν κοίταζε. Ακόμη κι αν κοιτούσε το κουταλάκι που ανακάτευε τον καφέ, ακόμη και τότε φωτιές βγάζανε τα μάτια του.
Έτυχε μια φορά να ακούσω ότι τον άφησε η γυναίκα του γιατί ξελογιάστηκε με έναν άλλο άντρα. Εκείνος δεν μου είχε πει ποτέ με ποιον τρόπο είχαν χωρίσει. Μόνο να άκουγες με πόση τρυφερότητα μιλούσε για κείνη τη γυναίκα, με πόση αγάπη. Μιλούσε για κείνη σαν να ήταν εκεί, ακόμη, μαζί του. Σαν να ετοίμαζε την ίδια ώρα το αγαπημένο του φαγητό στην κουζίνα ή σαν να
πότιζε τα λουλούδια της στον κήπο ή σαν να διάβαζε στο διπλανό δωμάτιο ένα μυθιστόρημα. Μιλούσε για κείνη σαν να μην την είχε χάσει ποτέ, όχι σαν να την ήθελε να γυρίσει πίσω. Νομίζω ότι πραγματικά δεν την είχε χάσει ποτέ. Γι' αυτό και δεν έμοιαζε να έχει επιθυμία για καμιά άλλη γυναίκα. Είχε ήδη μια. Εκείνη που τότε τον άφησε επειδή ξελογιάστηκε με έναν άλλο άντρα. Άραγε αυτή τη γυναίκα να τη νιώθει ο νέος της σύντροφος τόσο δική του όσο τη νιώθει εκείνος που άφησε; Μακάρι να μπορούσα να τη βρω και να της πω πόσο θαυμάζω την αγάπη που της έχει αυτός ο άνθρωπος. Αλλά, θα θελήσει να καταλάβει; Ή μήπως τελικά δεν έχει καμία σημασία;
Κι όταν μιλούσε για τη μουσική βγάζανε φωτιές τα μάτια του. Είχε μια τεράστια συλλογή δίσκων με σπάνιες εκτελέσεις, από κλασσικές συμφωνικές ορχήστρες, τζαζ μπάντες, ρεμπέτικα της Αμερικής, παραδοσιακές μουσικές από κάθε μέρος του κόσμου. Μιλούσε πολύ γι' αυτές τις μουσικές, αλλά ποτέ δεν τις ακούσαμε παρέα. Νομίζω ότι και μόνος του όταν ήταν δεν άκουγε πια
μουσική από τους δίσκους του. Εκείνος με είχε μάθει ένα καλοκαίρι να προσέχω τον πολύ συγκεκριμένο τρόπο που διευθύνεται η ορχήστρα των τζιτζικιών κατά τη διάρκεια των μεγάλων καλοκαιρινών ημερών. Και τι έκπληξη όταν είπε πως τα τζιτζίκια δεν τραγουδάνε αλλά κάνουν όλη
αυτή τη φασαρία με τα πόδια τους! Θα με μάλωνε τώρα αν μάθαινε ότι το αποκάλεσα “φασαρία”, εκείνος το έλεγε “μουσική”.
Τους χειμώνες δεν τον έβλεπα συχνά. Ταξίδευε. Μη φανταστείς εξωτικά και μακρινά μέρη, συνήθως πήγαινε ως τη διπλανή πόλη, ή επισκεπτόταν φίλους, ή έκανε εκδρομές στα βουνά και στα λαγκάδια. Πολύ συχνά μόνος του, άλλοτε με παρέα έναν δυο φίλους. Οι εκδρομές του διαρκούσαν λίγες μέρες η καθεμιά, αλλά σχεδόν πάντα γύριζε στο σπίτι του βράδυ και ξαναέφευγε το άλλο
πρωί για την επόμενη εξόρμηση. Το πολύ να έμενε δυο μέρες ώστε να προλάβει να πλύνει ένα δυο ρούχα και να ποτίσει τα φυτά του και τα λουλούδια της γυναίκας του. Θα μου άρεσε να τον βλέπω πιο συχνά το χειμώνα. Μα ο χειμώνας ήταν η αγαπημένη του εποχή, δε βαριόταν ποτέ να κινείται.
Και δεν το ήθελε να με πάρει μαζί στις εκδρομές του. Δηλαδή, δε μου το είχε πει ποτέ ακριβώς έτσι. Αλλά εγώ το καταλάβαινα ότι δεν το ήθελε. Όταν καμιά φορά τύχαινε να μιλήσουμε μόλις είχε επιστρέψει από κάποιο μέρος που του είχε αρέσει πολύ, συνήθιζε να μου λέει “υπέροχο μέρος, θα σου αρέσει πολύ, να πας με την πρώτη ευκαιρία”. Δεν έλεγε “να πάμε”. Κι εγώ από κει το κατάλαβα ότι δεν το ήθελε να με παίρνει μαζί στις εκδρομές του τις χειμερινές.
Σου είπα ότι ήταν ήρεμος άνθρωπος. Και σου είπα κι ότι τα μάτια του, παρά την ηρεμία του, πετούσανε φλόγες. Σαν να ήξερε ένα τεράστιο μυστικό που εγώ δεν ήξερα και ήθελα να μάθω. Αλλά δεν ήξερα καν πώς να κάνω την ερώτηση. Κι εκείνος όλο να μου λέει ιστορίες δικές του, ή παλιές ιστορίες. Ίσως και να μου έλεγε με αυτόν τον τρόπο σιγά σιγά το μυστικό που ήξερε, αλλά εγώ όσο κι αν άκουγα προσεκτικά, το μυστικό δεν το άκουσα. Κι αν το άκουσα δεν το κατάλαβα.
Έναν χειμώνα έφυγε και δεν επέστρεψε. Τι κι αν του άρεσε να κινείται συνέχεια το χειμώνα, εκείνο τον συγκεκριμένο χειμώνα δεν κινήθηκε άλλο. Μπορεί εκεί που πήγε να έγινε ξαφνικά καλοκαίρι και να βυθίστηκε σε κάποιον κήπο με τζιτζίκια. Μπορεί τώρα δα σ' εκείνο τον κήπο να εξηγεί σε
κάποιον άλλο τον τρόπο που λειτουργεί η ορχήστρα των τζιτζικιών. Για κείνο το μέρος δε μου είπε να πάω με την πρώτη ευκαιρία, για την ακρίβεια δε μου είπε τίποτε για κείνο το μέρος. Δηλαδή, μπορεί και να μου είπε κι εγώ να μην το κατάλαβα. Πάντως δεν ξαναμίλησα μαζί του από τότε. Και ίσως να μη μιλήσω ξανά μαζί του. Όταν καταλάβω το μυστικό που μου μάθαινε τότε που μου μιλούσε ήρεμα με τις φωτιές στα μάτια θα πάω και θα τον βρω.
Και θα είναι χειμώνας.
