[ τα κλειδιά ]

“Τι έχει πραγματικά σημασία στη ζωή, τελικά;”, με ρώτησε.

Βρήκα κάτι να πω για να αποφύγω να απαντήσω ότι δεν έχω ιδέα. Αλλά αυτή ήταν μια ερώτηση από κείνες που δε φεύγουν. Από αυτές που διατυπώνω κι εγώ στον εαυτό μου και την επόμενη στιγμή κάνω ότι δεν άκουσα, ότι ξέχασα τι ρώτησα και συνεχίζω κανονικά την κανονική μου ζωή.

Και κάποιο βράδυ πέφτεις και κοιμάσαι.

Και ξυπνάς σε ένα δωμάτιο σκοτεινό που σου δίνει την οικειότητα του σπιτιού σου. Είναι σκοτεινό. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι: βιβλία, εισιτήρια από ταξίδια, εικόνες, φωτογραφίες ανθρώπων που γνώρισες.

Ακούς κλειδιά στην πόρτα. Κάποιος ανοίγει. Πετάγεσαι τρομαγμένος να δεις ποιος μπορεί να ανοίγει το σπίτι σου. Και έντρομος διαπιστώνεις ότι εκεί όπου ακούς τα κλειδιά δεν υπάρχει πόρτα. Παραπατάς και κάθεσαι να συνεφέρεις. Τα κλειδιά συνεχίζουν να προσπαθούν να ανοίξουν μια πόρτα που δεν υπάρχει.

Δεν υπάρχει πόρτα! Κανείς δε μπορεί να έχει κλειδιά για μια πόρτα που δεν υπάρχει! Ηρέμησε..

Κι αν η πόρτα δεν υπάρχει, πώς μπήκα;;

Κι αν η πόρτα δεν υπάρχει, από πού θα βγω;;;

Συνεχίζεις ν' ακούς τα κλειδιά, αλλά το θέμα δεν είναι πια τα κλειδιά.

Από πού μπήκες; Κι από πού θα βγεις;

Το σπίτι είναι σκοτεινό. Τα δωμάτια το ένα δίπλα στο άλλο, γεμάτοι οι τοίχοι: βιβλία, εισιτήρια από ταξίδια, εικόνες, φωτογραφίες ανθρώπων που γνώρισες. Πολλά δωμάτια. Γεμάτα από σένα. Το σπίτι σου. Κι ήρθε η ώρα να μάθεις ότι δεν έχει πόρτα. Δεν μπήκες. Εδώ ήσουν πάντα. Δεν θα βγεις. Εδώ είναι το σπίτι σου. Κι όποιος κι αν προσπαθούσε να μπει με τα κλειδιά δεν θα μπει γιατί δεν υπάρχει πόρτα!

Ξαφνικά όλα βγάζουν νόημα. Υπέροχα. Είμαι εδώ μέσα πάντα και θα μείνω εδώ μέσα πάντα. Μόνος. Αυτό έχει πραγματικά σημασία στη ζωή, τελικά; Αυτό..;

Ετούτο το δωμάτιο δεν είναι τόσο γεμάτο όσο τα άλλα. Έχει στους τοίχους ζωγραφιές. Ένα σπίτι με καμινάδα και δίπλα ένα δέντρο πιο μεγάλο από το σπίτι. Και δίπλα έναν άνθρωπο πιο μεγάλο από το δέντρο. Κι έναν ήλιο με μάτια και χαμόγελο. Και χρώματα. Και παιχνίδια. Και φως..

Φως;; Σ' αυτό το σπίτι; Από πού έρχεται το φως;

Είναι ένα παράθυρο μπροστά σου. Ένα τεράστιο φωτεινό παράθυρο. Πλησιάζεις. Έχει έναν κήπο έξω. Έναν ολοπράσινο κήπο με λουλούδια και πεταλούδες και μια κούνια στο δέντρο. Και τα ξύλινα όπλα που φτιάξατε για να πολεμάτε τους κακούς. Και αρώματα από λουλούδια. Και τα λασπωμένα σου παπούτσια. Και τη σκασμένη μπάλα που ρίξατε κατά λάθος στην αυλή του γείτονα. Και οι βοηθητικές ρόδες του ποδηλάτου, παρατημένες σκουριάζουν δίπλα στα πλαστικά παιχνίδια που έπαιρνες στη θάλασσα για να φτιάξεις το πιο μεγάλο κάστρο. Και παρέκει η βρύση που σε έλουζε η γιαγιά κι εσύ τσίριζες γιατί το σαπούνι σε έτσουζε στα μάτια.

Ανοίγεις το παράθυρο και σχεδόν ακούς, σχεδόν νιώθεις την ανάσα σου να τρέχει πάνω κάτω, σχεδόν βλέπεις τον εαυτό σου να τρέχει, να παίζει, να αναψοκοκκινίζει σ' αυτόν τον κήπο, ακριβώς έξω απ' αυτό το παράθυρο, ακριβώς έξω απ' αυτό το δωμάτιο.

Απόψε είδες ότι είσαι σε ένα σπίτι που δεν έχει πόρτα. Κι από την τρομάρα σου ανακάλυψες το δωμάτιο με το παράθυρο. Απόψε κοίταξες έξω από αυτό το παράθυρο. Απόψε έγινες ξανά όλα όσα είδες από αυτό το παράθυρο.

Όταν σε ξαναδώ θα σου πω ότι αυτό που έχει πραγματικά σημασία στη ζωή, τελικά, είναι να ακούσεις τα κλειδιά σε μια πόρτα που δεν υπάρχει. Αυτό που έχει σημασία είναι να γίνεις τα κλειδιά που θα κάνουν έναν άνθρωπο να κοιτάξει ξανά μέσα από το παράθυρο του παιδικού δωματίου.