είναι τρίτη βράδυ κι ετοιμάζεται να βγει. το σώμα επιβάλλει την αίσθηση ότι δεν τη χωράει ο τόπος. μπορεί να είναι η κούραση, μπορεί να φταίει ο μάης που έφερε πρόωρα το καλοκαίρι. είναι κι αυτή η ίωση που δε λέει να περάσει, απανωτά μηνύματα από το σώμα της. ανησυχεί για το σώμα της. νιώθει ότι δεν τη χωράει πια. την κουράζει που δεν υπακούει και την κάνει να απορεί αν έκατσε ποτέ να αφουγκραστεί τι της λέει τόσα χρόνια που την κουβαλάει. η αλήθεια είναι ότι σπάνια της είχε δώσει σοβαρή αφορμή να ασχοληθεί μαζί του. μόνο μικρά κρυολογήματα και κάποια μικροπροβλήματα καθώς μεγάλωνε. της άρεσε να τα αποκαλεί "ευκαιρίες να γνωρίσει καλύτερα τον πόνο" και άρχιζε σιγά σιγά να εκτιμά τις περιόδους που αυτός ο "άγνωστος" με τις χίλιες δυο περίπλοκες ασταμάτητες λειτουργίες δεν την ενοχλούσε καθόλου. περίοδοι που οι κινήσεις γίνονταν αβίαστα, που η αφή της αποκάλυπτε την κρυμμένη προοπτική των αντικειμένων, που αφηνόταν να ταξιδεύει κάθε που το σώμα άγγιζε: τη ζεστή άμμο, το κύμα, ένα άλλο σώμα, τον άνεμο. τώρα διανύει μια περίοδο που το σώμα δεν θυμάται να αγγίξει και να προσεγγιστεί. δε θέλει να το σκέφτεται. μόλις σήμερα το πρωί συνειδητοποίησε ότι δεν ξέρει κανέναν τρόπο να το διαχειριστεί και ούτε έχει και ιδέα πώς θα μπορούσε να επιχειρήσει κάτι τέτοιο.
είναι τρίτη βράδυ κι είναι έτοιμη να βγει. ένας άνθρωπος σήμερα το πρωί έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. όχι, δεν τον ήξερε προσωπικά. τον είχε γνωρίσει μέσα από τα γραπτά του κι είχε θαυμάσει το θάρρος και τη θέλησή του να περιγράψει την πορεία της υγείας του όσο κι αν δυσκόλευε. την έκανε να νιώθει θαυμασμό αυτή η πράξη. ένας άνθρωπος που γνώριζε σταδιακά τις σκοτεινές πτυχές του σώματός του, χωρίς να το έχει διαλέξει. και που είχε το σθένος να τις επικοινωνήσει. έγραφε για το σώμα του σαν να ήταν κάτι τόσο δικό του και ταυτόχρονα κάτι τόσο ξένο.
η υγεία του σώματος, η αποδοχή του
δε θέλω να ξαναευχηθώ σε κανέναν υγεία
ο πόνος και η αρρώστια
μπορεί και να είναι το γιατρικό
κι όχι το πρόβλημα
καλή αντάμωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου