Ανώνυμα Γράμματα #3

Από τη ζωή ενός ανθρώπου περνούν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Συγγενείς, φίλοι- φίλοι που μένουν ή φίλοι που γίνονται σε λίγο πρώην φίλοι, γνωστοί που παραλίγο να γίνουν φίλοι, φίλοι που έγιναν εχθροί, γνωστοί που έγιναν άγνωστοι με τον καιρό, άγνωστοι που παρέμειναν άγνωστοι. Πολλοί άνθρωποι, καθένας με το όνομά του, το περπάτημά του, τους τρόπους του, το βλέμμα του. Πολλοί άνθρωποι. Πολλά ονόματα. Πολλές συναντήσεις και πολλοί αποχωρισμοί. Αναμνήσεις όμορφες, άσχημες, καταστάσεις που με τον καιρό ξεθωριάζουν, άλλες που ξαναζωντανεύουν. 

Νομίζω ότι δε μπορούμε ποτέ να διαλέξουμε κανέναν άνθρωπο ή καμιά κατάσταση, κι ας λένε ότι διαλέγουμε τους φίλους μας. Μη με νομίσεις για μοιρολάτρη. Δεν το λέω με αυτήν την έννοια. 

 Έχουν περάσει κι από τη δική σου ζωή χιλιάδες άνθρωποι. Κάποιοι σαν κομπάρσοι: δεν έχουν παίξει ποτέ ως τώρα κάποιο σημαντικό ρόλο. Κάποιοι ως πρωταγωνιστές: τους έχεις δώσει ιδιαίτερη σημασία και ρόλους που άλλοι καταφέρνουν να παίξουν καλά, κι άλλοι όχι και τόσο καλά. Κάποιοι σου ζητάνε ρόλο, αλλά εσύ δεν θέλεις να τους δώσεις. Σε κάποιους δίνεις ρόλους που εκείνοι από την αρχή αρνούνται. Αλλά κι εσύ ταυτόχρονα παίζεις ή αρνείσαι ρόλους στη ζωή τους. Παίζεις καλά τους ρόλους που σου δίνουν ή αποτυγχάνεις εντελώς. 

Είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα με τους ρόλους. Ειδικά αν σκεφτείς αυτό που σου έλεγα παραπάνω, ότι νομίζω πως στ' αλήθεια δε μπορούμε να διαλέξουμε τους ανθρώπους.  Άρα ούτε τους ρόλους τους. Κι αν όντως όλο αυτό το έργο με τις ανθρώπινες σχέσεις είναι αδύνατο να το γράψουμε εμείς, τότε ποιος είναι ο ρόλος του καθενός στη δική του ζωή; Να κάθεται να παρατηρεί και να δέχεται παθητικά ό,τι συμβαίνει; Και μετά πέθανες. Όχι, όχι, δε μπορεί να ήρθαμε εδώ για να χαζολογάμε παθητικά. Αλλά και τι άλλο μπορείς να κάνεις όταν τίποτε δεν εξαρτάται από εσένα κι ούτε από κανέναν άλλο; 

Να ζεις και να καταλαβαίνεις. Σιγά σιγά να καταλαβαίνεις. Κι ό,τι επαναλαμβάνεται συνεχώς, να το αγνοείς: ότι ήταν να μάθεις πια από αυτό, το έμαθες. Για παράδειγμα,
πόσοι άνθρωποι απαιτούν την προσοχή μας συνεχώς. Άλλοι γκρινιάζοντας, άλλοι ζητώντας ασφάλεια, άλλοι φωνάζοντας, άλλοι συκοφαντώντας, άλλοι “αγαπώντας”. Οκ, υπάρχουν. Αλλά πλέον ξέρεις πού σε οδηγεί όταν τους δίνεις την προσοχή που απαιτούν: θέλουν συνέχεια κι άλλη. Αλλά εσύ πρέπει να προχωρήσεις. Ό,τι ήταν να μάθεις από αυτούς, το έμαθες. Το ζητούμενο για μένα είναι να ελευθερωθούμε από όλες αυτές τις επαναλαμβανόμενες καταστάσεις. Να πάψουμε να βρίσκουμε άλλοθι σε αυτές. 

Όσον αφορά εμένα, θέλω να μάθω την ελευθερία. Η ελευθερία υποψιάζομαι πως ουδεμία σχέση έχει με τις επιθυμίες. Ως εκ τούτου, φράσεις όπως “είμαι ελεύθερος να πάω όπου θέλω”, “είμαι ελεύθερος να πάω με όποια γουστάρω”, “είμαι ελεύθερος να κάνω ό,τι μου αρέσει” φτάνουν στ' αυτιά μου σαν κακόγουστα αστεία. Όλα αυτά σκλαβιά είναι, όχι ελευθερία. Οι επιθυμίες οι ίδιες είναι μια τεράστια φυλακή. Όσο τεράστια είναι κι η φυλακή των φόβων. 

Από επιθυμία ή από φόβο αν κινηθώ, νικήθηκα

Άραγε εσύ θέλεις να μάθεις την ελευθερία;

Ανώνυμα Γράμματα #1

Ξυπνάς ένα πρωί κι αποφασίζεις να γράψεις ένα γράμμα. Και να το στείλεις σε κάποιον που ξέρεις. Ή καλύτερα σε κάποιον που δεν ξέρεις? Μικρή διαφορά θαρρώ έχει- εδώ τον εαυτό μου δεν ξέρω καλά καλά, άρα στην πραγματικότητα δεν σε ξέρω. Κι ας σε έχω γνωρίσει. Η' μπορεί και να μη σε γνώρισα ποτέ, ή να μη με γνωρίζεις εσύ. Αλλά κατά βάθος το ξέρω κι εγώ, το ξέρεις κι εσύ, όποιον και να ρωτήσεις το ξέρει, όλοι γνωριζόμαστε βαθιά μέσα μας πολύ πολύ καλά. 

Ξεκινάω λοιπόν να γράφω ένα γράμμα σε έναν άνθρωπο που δεν έχει για μένα σημασία ποιος είναι, και ούτε και για εκείνον έχει σημασία ποιος είμαι εγώ. Δε θα το έλεγα ότι γράφω συχνά γράμματα, όχι πια τουλάχιστον. 

Βρέθηκα σε αυτήν την πόλη τυχαία, ίσως και να μείνω. Το μόνο κακό είναι ότι πολύ συχνά φυσάει πολύ δυνατός αέρας και δε μπορεί να απολαύσει κανείς ένα περίπατο ή μια βόλτα με το ποδήλατο χωρίς να κινδυνεύει να του έρθει καμιά γλάστρα στο κεφάλι. Αλλά και πάλι, ο αέρας είναι κάτι που συνηθίζεται, φαντάζομαι. 

Εδώ που μένω μια γάτα έχει γεννήσει τέσσερα-πέντε γατιά και της φωνάζουν συνέχεια. Τάισέ τα, κακούργα μάνα, πεινάνε. Ή απλώς φοβούνται και τη φωνάζουν? Ο φόβος συχνά κάνει τα ζωντανά κάθε είδους να κάνουν θόρυβο και να ζητάνε την προσοχή όσων νομίζουν ότι μπορούν να τα προστατεύσουν. Αυτό νομίζω. Κι οι άνθρωποι αυτό δεν κάνουν? Δε νιαουρίζουν, βέβαια, αλλά έχουν βρει χίλιους δυο άλλους τρόπους να τραβούν την προσοχή των άλλων όταν φοβούνται. Ίσως όχι μόνο όταν φοβούνται, ίσως να το κάνουν και για άλλους λόγους, πχ από εγωισμό. Πάντως συχνά έχω δει ανθρώπους να προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή των άλλων από φόβο. Αλλά δεν έχω καταλάβει ακόμη τι είναι αυτό που φοβούνται. Μπορεί βέβαια να μη φοβούνται όλοι το ίδιο πράμα, αλλά και πάλι, υπάρχει πιθανότητα όλοι οι άνθρωποι να φοβούνται ακριβώς το ίδιο πράμα. Εγώ νομίζω ότι δε φοβάμαι κάτι. Στ' αλήθεια. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να πείσω τον εαυτό μου ότι φοβάται κάτι, αλλά ποτέ δεν το κατάφερα να τον πείσω. Είναι αστείες μερικές φοβίες που έχουν οι άνθρωποι. Όταν λέω “αστείες” δεν το λέω για να τους κοροϊδέψω. Δεν μου αρέσει να κοροϊδεύω τους φόβους των ανθρώπων, ακόμη κι όταν δεν μπορώ με τίποτα να τους καταλάβω. Άλλος φοβάται τις αράχνες, που είναι τόσες δα ,άλλος φοβάται το πλήθος, λες κι όλοι πρόκειται να του κάνουν κακό, άλλος φοβάται τα ύψη, άλλος τα αεροπλάνα, άλλος το σκοτάδι, άλλος τους κλόουν, τα σκυλιά, τη γνώμη των άλλων, το θάνατο, τη μοναξιά, την αγάπη.
  
Εσύ άραγε φοβάσαι κάτι? 

Αποφάσισα το πρωί να γράψω αυτό το γράμμα, όπως σου έγραψα παραπάνω, αλλά είναι βράδυ έξω τώρα που γράφω. Μπορεί να είναι μέρα τώρα που το διαβάζεις, αλλά μπορεί και να είναι ένα συννεφιασμένο σούρουπο. Είναι βράδυ, που λες, κι ήταν μια πολύ κουραστική μέρα, οπότε κάπου εδώ θα σε αφήσω. Θα πάω να ξεκουραστώ λίγο. Με ξεκουράζει να ξαπλώνω, κι ας μην κοιμάμαι. Άλλες φορές με ξεκουράζει περισσότερο να κοιμάμαι και να ονειρεύομαι. Είναι σαν να βλέπεις ταινία στο σινεμά μερικά όνειρα, ολοζώντανα. Και τα όνειρα δε νοιάζονται αν αυτοί που βλέπεις έχουν πεθάνει ή ζουν μακριά σου, στους φέρνουν εκεί μπροστά στα μάτια σου. Κι ούτε νοιάζονται αν τα ζώα και τα δέντρα δεν μιλάνε, και τα βάζουν να σου λένε ιστορίες. Κι ακόμη περισσότερο δε νοιάζονται αν πιστεύεις σε αυτά, απλώς έρχονται και μερικές φορές σε αφήνουν και να τα θυμάσαι το πρωί.


Είδα χθες βράδυ στον ύπνο μου μια βάρκα