Συνώνυμα

Συνώνυμα. 
Είμαστε συνώνυμα
που δοκιμάζουν εφήμερους προσδιορισμούς
διαλέγουν αυτόν που ταιριάζει
με την περίσταση
και στολίζουν με άλλους
ό,τι τα περιβάλλει
Έτσι διασκεδάζουμε το νου μας
Επίθετα που παιχνιδιάρικα αναιρούν το ένα το άλλο
Ρήματα που αποφαίνονται για τα φαινόμενα
Επιρρήματα που ταχτοποιούν το χώρο και το χρόνο
Κάνε πως σβήνεις από το λεξικό όλα τα υπόλοιπα
κι αφήνεις μόνο
τα ουσιαστικά.
Όλα τα ουσιαστικά είναι συνώνυμα
Είμαστε συνώνυμα
Αραδιασμένα σε ένα λεξικό
ξαπλωμένα καθένα στη σελίδα του
παράλληλα επίπεδα
παράλληλες ζωές εννοιών
παράλληλες πορείες
άνθρωπος  |  δέντρο  |  πέτρα  |  σύννεφο  |  χώμα
μεγάλα και μικρά αθροίσματα φθόγγων
λέξεις που όλες τους σημαίνουν
αυτό
που δε χώρεσε ποτέ σε μια λέξη. 

Ο πρώτος που θα κάνει την ευχή

Νά 'τανε, λέει, 
όποιος κάνει πρώτος μια ευχή 
αυτή να πραγματοποιείται.
Και τότε θα το ξέρει 
πως την ευχή αυτή 
δεν την έχει κάνει ποτέ 
κανένας άλλος πριν απ' αυτόν.


          "Να γινόμουν σύννεφο" . . .

. . . δεν έγινα σύννεφο
                                        -κάποιος πριν από μένα έγινε σύννεφο

                                                                                            ο τυχερός!

          "Να γινόμουν γλάρος" . . . 

. . . δεν έγινα γλάρος
                                        -κάποιος πριν από μένα έγινε γλάρος

                                                                                             ο τυχερός!

          "Να γινόμουν μουσική" . . . 

. . . δεν έγινα μουσική
                                        -κάποιος πριν από μένα έγινε μουσική

                                                                                              ο τυχερός!


...Και τι να έχει μείνει 
να ευχηθώ πριν από όλους
για να γίνω αυτό 
αντί να είμαι εγώ..;
Κι αφού εγώ 
ακόμα είμαι εγώ
κανείς δεν έχει ευχηθεί ακόμη 
να γίνει εγώ

Ας ευχηθώ πριν απ' όλους

          
          "Να γινόμουν εγώ" . . . 

. . . δεν έγινα εγώ
                                         -εγώ, πριν από μένα έγινα εγώ

                                                                                             ο τυχερός!

| Εγώ, που τώρα σου γράφω παρέα με έναν γλάρο, ένα σύννεφο και μια όμορφη μελωδία | εύχομαι να γίνω η ευχή που θα κάνεις πρώτος |

Κινδυνεύει ο νους μου

Κινδυνεύει ο νους μου
όταν μαθαίνω πως υποφέρεις
Κινδυνεύει ο νους μου
όταν ακούω παιδικό κλάμα 
και βλέπω σπασμένα παιχνίδια
Κινδυνεύει ο νους μου
να σε βλέπει να αποθηκεύεις μίσος
Κινδυνεύει ο νους μου
όταν στο όνομα της δικαιοσύνης
πας να βρεις άλλοθι για τις μεγαλύτερες αδικίες
Κινδυνεύει ο νους μου
όταν νιώθω την ανάσα χιλιάδων ψυχών
που παλεύουν μέσα σε μοναξιές που δεν διάλεξαν
Κινδυνεύει ο νους μου
όταν σε βλέπω να περνάς αδιάφορα
μπροστά από τη δυστυχία
Κινδυνεύει ο νους μου
όταν σε βλέπω να βασανίζεσαι
ανάμεσα στις επιθυμίες και τους φόβους σου.
Κινδυνεύει ο νους μου
όταν δε βρίσκω τρόπο 
να σε πάω στις ομορφιές. 

Παντού ομορφιές, η Ζωή είναι η Ομορφιά
η ανάσα σου, το γέλιο σου, ο διπλανός σου,
οι δυσκολίες σου, ένα βλέμμα, το κοτσύφι που κελαηδάει,
το κύμα που σκάει στην ακτή, το πλοίο που έρχεται,
το ποίημα που διάβασες, εκείνο το όμορφο τραγούδι, οι δερβίσηδες που περιστρέφονται, ο ήλιος που σε βρήκε ξαπλωμένο σε μια παραλία,
ένα πιτσιρίκι που ξεκαρδίζεται στα γέλια μέσα στο λεωφορείο,
η αγκαλιά που είχες να δώσεις- κι ας μην την έδωσες,
τα γλυκόλογα που ήθελες να πεις- κι ας μην τα είπες,

Joan Miro, Dancer (1925)

οι ρυτίδες στα χέρια της γιαγιάς, ο σκύλος που χοροπηδάει στην πόρτα και θέλει βόλτα, ο ιστός της αράχνης που ιριδίζει κάτω από το φως, το πρώτο μπουμπούκι που έβγαλε η γαρδένια στη γλάστρα, οι άνθρωποι που παλεύουν κάθε μέρα για τα ιδανικά τους, τα σύννεφα που τρέχουν, το φεγγάρι που γεμίζει πάλι, η βροχή, η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα, τα παιδιά που φωνάζουν εκδρομή, ο ήχος που κάνουν τα πόδια όταν χορεύουν, ο έρωτας, η γλύκα ν' ακούς τ' όνομά σου από αγαπημένα χείλη, η ομορφιά των ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή σου, οι αναμνήσεις που σε συνοδεύουν ως εδώ, μια κούπα ζεστός καφές ένα κρύο πρωινό, ο ανέμελος περίπατος στην πόλη. 

Δεν κινδυνεύει πια ο νους μου. 
Αγαπώ

Συχαριάσματα εἰς γενέθλια γαϊδάρου (Ανδρεα Λασκαρατου)

Καλορίζικος. Νὰ ζήσῃ
Ὁ νηὸς γαΐδαρος, ν᾿ ἀξίνῃ.
Νὰ σοῦ ζήση, νὰ σοῦ γίνῃ
Ὡς καθὼς ἐπιθυμᾶς.
Νὰ σοῦ ἀξένουνε τ᾿ αὐτιά του,
Καὶ νὰν᾿ τὰ συχνοτσουλόνῃ.
Νὰ χοντρένῃ, νὰ ῾ψηλώνῃ,
Ὡς καθὼς ἐπιθυμᾶς.
Νὰ σοῦ ζήσῃ. Ὁ Θειὸς νὰ κάμῃ
Νὰ σοῦ ζήσῃ ὁ γάϊδαρός σου.
Νὰν τὸν ἔχης πάντα ὀμπρός σου
Ὡς καθὼς ἐπιθυμᾶς.
Νὰ σοῦ ζήσῃ ὁ γάϊδαρός σου
Καὶ νὰ ζήσῃς κι ἡ ἀφεντιά σου,
Νὰν τὸν ἔχῃς στὴ δουλειά σου
Ὡς καθὼς ἐπιθυμᾶς.

Εικόνες: Ηράκλειο- Εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο (αλευρόμυλοι Καστρινάκη)

[Είμαι Εκείνο] #2

 


 Δεν είστε μέσα στο σώμα, το σώμα είναι μέσα σε σας!
Ο νους είναι μέσα σε σας. Αυτά συμβαίνουν σε σας. Είναι εκεί επειδή εσείς τα βρίσκεται ενδιαφέροντα. Η ίδια η φύση σας έχει την απεριόριστη ικανότητα να απολαμβάνει. Είναι πλήρης ενθουσιασμού και στοργής. Εκχέει την ακτινοβολία της πάνω σε όλα όσα έρχονται μέσα στην επίγνωσή της και τίποτε δεν αποκλείεται. Δε γνωρίζει το κακό ή την ασχήμια. Ελπίζει, εμπιστεύεται, πιστεύει, αγαπάει. Εσείς οι άνθρωποι δεν ξέρετε πόσα χάνετε με το να μη γνωρίζετε τον αληθινό σας εαυτό. Δεν είστε ούτε το σώμα, ούτε ο νους. Ούτε το καύσιμο, ούτε η φωτιά. Αυτά εμφανίζονται κι εξαφανίζονται, υπακούοντας στους δικούς τους νόμους.

Αγαπάτε εκείνο που είστε, τον αληθινό σας εαυτό, κι ό,τι κι αν κάνετε, το κάνετε για την ευτυχία σας. Το να τον βρείτε, να τον γνωρίσετε και να τον περιποιηθείτε είναι η βασική σας παρόρμηση. Από αμνημόνευτους χρόνους αγαπάτε τον εαυτό σας, αλλά ποτέ με σοφία. Χρησιμοποιήστε το σώμα και το νου σας σοφά στην υπηρεσία του εαυτού, αυτό είναι όλο. Να είστε αληθινός προς τον εαυτό σας, αγαπήστε τον εαυτό απόλυτα. Μην υποκρίνεστε πως αγαπάτε τους άλλους όπως τον εαυτό σας. Δε μπορείτε να τους αγαπήσετε, εκτός κι αν έχετε συνειδητοποιήσει πως αυτοί είναι ένα με σας. Μην προσποιείστε πως είστε αυτό που δεν είστε, μην αρνείστε να είστε εκείνο που είστε. Η αγάπη σας για τους άλλους είναι το αποτέλεσμα της αυτογνωσίας, όχι η αιτία της. Χωρίς την αυτοπραγμάτωση καμιά αρετή δεν είναι γνήσια. Όταν θα γνωρίζετε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η ίδια η ζωή ρέει μέσα από όλα όσα υπάρχουν και ότι εσείς είστε αυτή η ζωή, τότε θα αγαπάτε τα πάντα φυσικά κι αυθόρμητα. Όταν θα συνειδητοποιήσετε το βάθος και την πληρότητα της αγάπης σας για τον εαυτό σας, θα γνωρίσετε πλέον ότι κάθε έμβιο ον και το σύμπαν ολόκληρο περιλαμβάνονται στη στοργή σας. Όμως όταν βλέπετε κάτι ως χωριστό από σας, δε μπορείτε να το αγαπήσετε επειδή το φοβάστε. Η αποξένωση προκαλεί φόβο, κι ο φόβος βαθαίνει την αποξένωση. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο. Μόνο η αυτοπραγμάτωση μπορεί να τον σπάσει. Κινηθείτε αποφασιστικά προς αυτόν το στόχο.




"τυχαίο" απόσπασμα από το "Είμαι Εκείνο", Συνομιλίες με το Σρι Νισαργκαντάττα Μαχαράτζ

Νίκη με ήττα

Επιθυμίες και Φόβοι, 

καλημέρα.

Ανταλλάξατε θέσεις
κι είναι για γέλια και για κλάματα
και για τίποτα από τα δύο.

Το έβλεπα νά 'ρχεται
μα ήθελα να το κάνω.
Να κάνω κάτι εγώ. Να κινηθώ.

Να κινηθώ ή να νικηθώ ;
Δύο στα δύο.

Τουλάχιστον έπαιζα μόνη μου
κι αυτό είναι μια κάποια παρηγοριά.

Θα κλείσω τα μάτια

Θα κλείσω τα μάτια
θ’ απλώσω τα χέρια
μακρυά από τη φτώχεια
μακρυά απ’τη μιζέρια
θα πάρω την στράτα
και εγώ τη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια
και όπου με βγάλει*


Όπου κοιτάζεις, εκεί πηγαίνεις. Κι είπα να κοιτάζω μόνο τις ομορφιές. Μήπως και τους δώσω λίγο θάρρος κι αρχίσουν μαγικά να πολλαπλασιάζονται. Δεν είναι καθόλου ουτοπικό αυτό. Ούτε μεταφυσικό. Στο λέω διότι το κατάφερα. Και θυμήθηκα ότι οι άνθρωποι είναι όμορφα πλάσματα, ότι το τραγούδι τους φτιάχνεται με τα ίδια πράγματα που φτιάχνεται και το δικό μου τραγούδι. Συγχώρησα στην απερισκεψία των άλλων όλες τις δικές μου απερισκεψίες, στην απουσία των άλλων όλες τις δικές μου απουσίες, στη μικρότητά τους κάθε δική μου μικρότητα. Αγάπησα στην παραμικρή ομορφιά των άλλων κάθε μικρή δική μου ομορφιά. Κι άρχισα να καταλαβαίνω νιώθοντας, άρχισα να αγγίζω την κλωστή που ενώνει όσα ως τώρα κατανοούσα με ένα μυαλό που είχε μάθει μόνο να διαχωρίζει.


Όλα αυτά με κλειστά μάτια.
Έτσι και κάνω να τ' ανοίξω, μια βροντερή σφαλιάρα με πετάει κάτω. 
Θύτες διαιωνίζουν την ασχήμια χωρίς κόπο: δημιουργώντας θύματα. Αίμα και εξουσία. Καθωσπρεπισμός και άκρατη ηθικολογία. Χρέη, αυτοκτονίες, μισαλλοδοξία και κατανάλωση. Καταστολή και αντίσταση. Θυσίες αμνών εις το όνομα της πλάνης. Καιροσκόποι, ταγοί του μίσους, έφηβοι στην παρανοϊκή ηλιθιότητα φασιστικών επιφάσεων, το μέλλον μου, το παρόν μου. Πού βρίσκομαι? 


Βρίσκομαι βαθιά μες στην αντίληψη μιας κοινωνίας μηρυκαστικών, όπου η μόνη ελευθερία που μοιάζουν να έχουν τα μέλη της είναι η ελευθερία να διαλέξουν μέγεθος κελιού. Και το πιο παράδοξο είναι ότι συνήθως διαλέγουν τα πιο μικρά κελιά. Και μετά κάνουν πως δεν τα διάλεξαν και χτυπιούνται με μανία στους τέσσερις τοίχους ώσπου να ματώσουν. Θα φτάσουν στο σημείο να πεθάνουν ή να σκοτώσουν για να βγουν. Και φυσικά δεν επιθυμούν καν να βγουν. Διότι το κλειδί ήταν πάντα επάνω στην πόρτα. 

Αλήθεια, ήταν πάντα εκεί. Συνέβη και το είδα. Κι άνοιξα. Και βγήκα.
Απλά, σαν το φως όταν ξημερώνει. Όμορφα, σαν μια νεράιδα που χορεύει στο όνειρό σου. Με συγχώρησα που έμεινα τόσο καιρό εκεί μέσα κι έτσι συγχωρώ κι εσένα που πασχίζεις μάταια τόσον καιρό και δε θες ν' ακούσεις πόσο απλό είναι να δραπετεύσεις από αυτό το μαρτύριο. 

Μέσα στην ασχήμια του κελιού σου δε θα μπω. Μην προσπαθήσεις να με σύρεις. Θέλεις να σε μισήσω, αλλά αυτό δε μπορεί να συμβεί πια. Ξέρεις το δρόμο, είναι πολύς κόσμος έξω, μια μέρα θα αδειάσετε όλοι τα κελιά σας
και δε θα κρατάω πια τα μάτια μου κλειστά.



*Οι στίχοι είναι από τραγούδι του Άκη Πάνου στην αρχική του μορφή. Το τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και λογοκρίθηκε από τη χούντα ως "κομμουνιστικού περιεχομένου"