μια ταινία μόνο για θεατές

      Θα κάνω μια ταινία μόνο για θεατές.

      Θα μου πεις, όλες οι ταινίες γίνονται για θεατές. Ναι, αλλά τούτη εδώ δε θα έχει ηθοποιούς, ούτε καθορισμένο σενάριο, ούτε σκηνοθετικά πλαίσια. Πες εκείνο, κάνε το άλλο, θύμωσε, γέλα, υποκλίσου. Ο καθένας θα κάνει ό,τι του κατέβει. Ό,τι τραβάει η όρεξή του εκείνη την ώρα. Μόνο ένας όρος θα υπάρχει και θα πρέπει να τηρηθεί αυστηρά: κανείς δεν πρέπει να ρωτήσει κανέναν τι να κάνει. Πρωτογενής αλληλεπίδραση κι ούτε τι θέλω, ούτε τι θέλεις, ούτε τι θα γίνει μετά. Παρατήρηση, δράση, αντίδραση, διάδραση, αλληλεπίδραση.

      Ο θεατής σε ρόλο θεατή. Μην το νομίζεις για εύκολο. Όταν είσαι θεατής σε ένα προκαθορισμένο έργο με αρχή, μέση και τέλος, αναλαμβάνεις έναν ρόλο ήδη: να παρατηρήσεις και να αξιολογήσεις σύμφωνα με τις προσδοκίες που είχες από πριν για το συγκεκριμένο έργο. Αξιολόγηση, προσδοκίες, συμπεράσματα, κριτική. Συναρπαστικό, βαρετό, μονότονο, ιδιοφυές. Επίθετα να έχουμε να συζητάμε στις στήλες κριτικών και στα μπαρς πίνοντας το ποτό μας μετά από την προβολή ή την παράσταση. Δεν είναι το αντίτιμο που δώσαμε αυτό που μας κάνει να νομίζουμε πως μπορούμε να μιλήσουμε για το έργο, είναι που ως θεατές στ' αλήθεια πιστεύουμε ότι αυτό το έργο φτιάχτηκε για μας και οφείλει να χωράει, αν μη τι άλλο, τη γνώμη μας.

      Κι αν οι ταινίες και τα θεατρικά έργα δεν επηρεάζονται και τόσο άμεσα από αυτή τη στάση σου, θεατή μου, θα μπορούσες άραγε να με διαβεβαιώσεις με κάποιον τρόπο ότι αυτό δε συμβαίνει και στη ζωή σου, στη ζωή των γύρω σου; Θεατής στην ίδια σου τη ζωή; Αδιανόητο! Έτσι δεν είναι; Μα, φυσικά. Στη ζωή σου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχεις κάνει τις επιλογές σου, έχεις κοπιάσει γι' αυτές, έχεις πονέσει γι' αυτές, έχεις χαρεί μ' αυτές. Δεν είσαι θεατής στη ζωή σου! Μακάρι να ήσουν, έστω για λίγο, θεατής της ζωή σου..

      Έχεις υιοθετήσει μια στάση ζωής, βασικές αξίες, ένα lifestyle, προτιμήσεις, αισθητική, ηθική και πορεύεσαι με αυτά ανάμεσα στους υπόλοιπους ανθρώπους. Οι οποίοι ενδεχομένως έχουν υιοθετήσει μια άλλη στάση ζωής, άλλες αξίες, άλλο lifestyle, προτιμήσεις, αισθητική και ηθική. Κι ο καθένας θεωρεί όλα αυτά τα υιοθετημένα κάτι σαν κτήμα του, τα κάνει παντιέρα και πορεύεται. Στο πλευρό κάποιων, απέναντι σε κάποιους άλλους. Ώσπου τα υιοθετημένα αποκτούν τέτοια δύναμη πάνω σε αυτόν που τα διάλεξε, που μετά από κάποιο σημείο μοιάζουν να καθορίζουν απόλυτα την ίδια τη ζωή του.

      Δε θα σε κουράσω, θεατή μου. Απλώς ήθελα να μοιραστώ τον προβληματισμό μου. Θεωρείς τον εαυτό σου πρωταγωνιστή ή και κομπάρσο στη ζωή σου. Μικρή η διαφορά μεταξύ των δύο και ξέρεις γιατί; Διότι είτε ως πρωταγωνιστής είτε ως κομπάρσος είσαι πάντα υπό τις οδηγίες ενός σκηνοθέτη. Και δεν κάνεις βήμα χωρίς τις οδηγίες του. Κι αν το κάνεις, επιστρέφεις γεμάτος τύψεις για συγχώρεση. Τα υιοθετημένα σου είναι ο σκηνοθέτης σου. Εσύ τα διάλεξες. Και σιγά σιγά σε υιοθέτησαν αυτά. Ζεις το έργο που γράφουν για σένα. Και υπόσχεσαι να γίνεις καλύτερος για να τα υπηρετήσεις ακόμη πιο αποτελεσματικά αύριο. Αυτά απαιτούν κι εσύ τα υπηρετείς σαν καλός σκλάβος. Ακόμη και τα πιο υψηλά ιδεώδη μπορούνε να σε κάνουνε σκλάβο αν δε βάλεις τον εαυτό σου θεατή σε αυτό που είσαι, αν συνεχίσεις να κάνεις ότι δεν ξέρεις.

      Τι πάει να πει τι θέλω από σένα; Εγώ ένας απλός θεατής είμαι. Θέλω να σε παρατηρώ. Θέλω να σε παρατηρήσω χωρίς τα υιοθετημένα σου. Πρωτογενής αλληλεπίδραση κι ούτε τι θέλω, ούτε τι θέλεις, ούτε τι θα γίνει μετά. Παρατήρηση, δράση, αντίδραση, διάδραση, αλληλεπίδραση. Δεν έχω γνώμη για σένα. Δεν τη χρειάζομαι. Ό,τι χρειάζομαι το έχω. Όπως άλλωστε κι εσύ. Άκουσα κάποτε να λένε ότι είναι βαρετό να έχεις ό,τι χρειάζεσαι, βαρετό να μη ζητάς, να μην αγωνίζεσαι για κάτι. Αλλά, ας μη μιλήσουμε άλλο γι' αυτά. Έλα να κάνουμε μια ταινία μόνο για θεατές.