vol.an.do #2

από τους ανθρώπους 
θέλω πιο πολύ να αγκαλιάσω
αυτούς που χαίρονται όσο εύκολα λυπούνται
που ξεκαρδίζονται στα γέλια όσο εύκολα ξεσπούν σε λυγμούς
που έρχονται όσο εύκολα φεύγουν
αυτούς που παίζουν συχνά με τα όριά τους 
και συχνά χάνουν από αυτά
τους ανθρώπους που είναι μόνοι τους χωρίς να ξέρουν 
πώς βρέθηκαν εκεί
που λυπούνται πολύ γι' αυτό και την επόμενη στιγμή το γλεντάνε
τους ανθρώπους που είναι μέσα στο πλήθος χωρίς να ξέρουν 
πώς βρέθηκαν εκεί
που χαίρονται γι' αυτό και την επόμενη στιγμή μελαγχολούν
αυτούς που χορεύουν ή πετούν επειδή δε βρήκε ακόμη έδαφος 
το πόδι τους για να πατήσει
αυτούς που πέφτουν στη θάλασσα 
σα να πέφτουν στην αγκαλιά της μάνας τους
κι αυτούς που κοιμούνται κάτω από τα αστέρια και ξυπνάνε 
πάνω σ' αυτά
κι αυτούς που τα λόγια δεν τα πιστεύουν επειδή ξέρουν 
να νιώθουν
κι αυτούς που τα αισθήματα ακόμη τα φοβούνται
επειδή γίνανε κάποτε ελπίδες και λέξεις
θέλω πιο πολύ να αγκαλιάσω 
αυτούς που δεν κάνουν σχέδια για το μέλλον
αυτούς που κοιμούνται αγκαλιά με τον εαυτό τους τα βράδια 
αυτούς που θέλουν να καταλάβουν τα πάντα 
ενώ ξέρουν πως δεν υπάρχει τίποτε 
που να μπορούν να το καταλάβουν
θέλω να τους αγκαλιάσω αυτούς που χωρίς να έχουν πει ποτέ 
πως αγαπούν
αγαπούν ολόκληροι και χωρίς όρους

αγκαλιά είναι να θυμάσαι πως 
όλα είναι από το ίδιο πράμα φτιαγμένα

O Pastor - Madredeus

Κανένας δεν επιστρέφει 
όταν έχει πια φύγει
κανείς δεν αποφεύγει τη μεγάλη ρόδα
κανένας δεν ξέρει πού τον οδηγεί
Κανείς δεν θυμάται τι ονειρεύτηκε
κι εκείνο το αγόρι τραγουδάει
το τραγούδι του ποιμένα

Στα ανοιχτά συνεχίζει να καίει
η βάρκα της φαντασίας
και το όνειρό μου τελειώνει νωρίς
την ψυχή μου αφύλαχτη αφήνει
και το όνειρό μου τελειώνει νωρίς
δεν θέλω να ξυπνήσω

μη με ακούσεις*

την ομορφιά που τώρα βλέπεις
μια μέρα θα τη χάσεις.
θα φύγει, θα νομίσεις πως χάθηκε για πάντα

να τη γυρέψεις με οποιοδήποτε κόστος
να ρωτήσεις γι' αυτήν παντού
ακόμη κι αν σε χλευάσουν
ακόμη κι αν σου πουν πως δεν υπάρχει
ακόμη κι αν εγώ η ίδια σου πω πως μάταια ψάχνεις
συνέχισε
μη με ακούσεις

πακέτο*

Βιάζομαι.
Έναν καφέ σε πακέτο.
Μια καφέ, μια ζάχαρη, πλαστικό. Περίπου καφές σε περίπου ποτήρι. 
Αλλά είναι βολικό. Ξεγελιέσαι με την καφεϊνη. Ψευτοξυπνάς.
Είναι απαίσιο αυτό που ήπια. Είναι απαίσιο και το ποτήρι αλλά βιάζομαι.

Και το γεύμα. Πρέπει να φάω. Πού διάθεση για μαγείρεμα. Πού χρόνος. 
Πακέτο. Περίπου γεύμα σε περίπου πιάτο. Πλαστικό πηρούνι. 
Αλλά και πάλι είναι βολικό. Είναι απαίσιο αυτό που έφαγα. 
Είναι απαίσιο και το κουτί αλλά δε μπορώ να περιμένω. Βιάζομαι.

Στομάχι χάλια. Πρόλαβα τα περισσότερα από αυτά που έχω να κάνω. 
Στο σπίτι στοιβαγμένα πακέτα. Στο αυτοκίνητο στοιβαγμένα ποτήρια. 
Ανακύκλωση. 

Στομάχι χάλια. Πρόλαβα τις δουλειές μου αλλά πια το σώμα μου σέρνεται.
Χαμένος χρόνος. Χαμένη διάθεση. Ό,τι κέρδισα σε χρόνο με τα πακέτα
εξανεμίζεται. Έρχεται τώρα το σώμα και μου ζητάει το χρόνο πίσω
με το νόμιμο τόκο. 

Δεν ξέρω αν πονάει περισσότερο το σώμα ή το μυαλό που μου στέρησε την πολυτέλεια.
Την πολυτέλεια να περιμένω. Να απολαμβάνω. Να μη βιάζομαι και να μην ανυπομονώ. Να το αφουγκράζομαι και να του προσφέρω αυτά που πραγματικά χρειάζεται. Χωρίς να το πολυσκέφτομαι.

Θα προσφέρω στον εαυτό μου λίγη πολυτέλεια.
Το κόστος είναι το ίδιο. 
Όχι πια πακέτο και στο σπίτι. 
Όχι άλλες ανθρώπινες σχέσεις μια καφέ μια ζάχαρη σε πλαστικό.

vol.an.do #1

Μόνη όσο ποτέ

Μετράω παρουσίες

Μηδέν

Μετράω απουσίες

Μηδέν

Συγχωρώ

Αποδέχομαι

Ευγνωμονώ

Ξερνάω

από αυτό το σημείο

πετάω από πάνω μου την ασχήμια

κι εξαφανίζονται γύρω μου τα άσχημα

από αυτό το σημείο

πετάω από πάνω μου την απουσία

και γίνονται όλοι παρόντες

από αυτό το σημείο

δεν θα προσπαθήσω πια

υπάρχω ήδη

Pejac

συστατική επιστολή*

Πες Μια Καλή Κουβέντα 

Στη Γεωμετρία

Για Το Χάος Μέσα Σου

[ τι θα πει ]

Δεν καταλαβαίνω τι θα πει χαρά.
                                                                            
Τι θα πει ξεχειλίζω, σε κοιτάζω, τι θα πει όποτε.

Δεν καταλαβαίνω.

Αλλά νιώθω ότι ο δρόμος ξεχειλίζω από χαρά όποτε σε κοιτάζω

είναι ο δρόμος για να πάω εκεί που πάω

Κι ας μην καταλαβαίνω τι θα πει αυτό.

Pejac