*who would I be without you*

                                                 Pablo Picasso. Girl Before a Mirror, 1932

*luz y medio*

"..πρέπει να έχει 

σκοτάδι

ο έρωτας

για να μη φαίνεται

ότι ο Άλλος λείπει.."
                                                                                                                                              Γιώργος Χειμωνάς

Γιασεμί

σκοτάδι και ευωδιά
νερό που τρέχει
"μια στάλα πόνος"
 δεν είμαι εδώ για να πενθώ

το ρούχο που άγγιξα
και μου ήρθε ο κόσμος
θέλω να στο χορέψω
πάνω στο κύμα
κυρ Οδυσσέα

μια ταινία μόνο για θεατές

      Θα κάνω μια ταινία μόνο για θεατές.

      Θα μου πεις, όλες οι ταινίες γίνονται για θεατές. Ναι, αλλά τούτη εδώ δε θα έχει ηθοποιούς, ούτε καθορισμένο σενάριο, ούτε σκηνοθετικά πλαίσια. Πες εκείνο, κάνε το άλλο, θύμωσε, γέλα, υποκλίσου. Ο καθένας θα κάνει ό,τι του κατέβει. Ό,τι τραβάει η όρεξή του εκείνη την ώρα. Μόνο ένας όρος θα υπάρχει και θα πρέπει να τηρηθεί αυστηρά: κανείς δεν πρέπει να ρωτήσει κανέναν τι να κάνει. Πρωτογενής αλληλεπίδραση κι ούτε τι θέλω, ούτε τι θέλεις, ούτε τι θα γίνει μετά. Παρατήρηση, δράση, αντίδραση, διάδραση, αλληλεπίδραση.

      Ο θεατής σε ρόλο θεατή. Μην το νομίζεις για εύκολο. Όταν είσαι θεατής σε ένα προκαθορισμένο έργο με αρχή, μέση και τέλος, αναλαμβάνεις έναν ρόλο ήδη: να παρατηρήσεις και να αξιολογήσεις σύμφωνα με τις προσδοκίες που είχες από πριν για το συγκεκριμένο έργο. Αξιολόγηση, προσδοκίες, συμπεράσματα, κριτική. Συναρπαστικό, βαρετό, μονότονο, ιδιοφυές. Επίθετα να έχουμε να συζητάμε στις στήλες κριτικών και στα μπαρς πίνοντας το ποτό μας μετά από την προβολή ή την παράσταση. Δεν είναι το αντίτιμο που δώσαμε αυτό που μας κάνει να νομίζουμε πως μπορούμε να μιλήσουμε για το έργο, είναι που ως θεατές στ' αλήθεια πιστεύουμε ότι αυτό το έργο φτιάχτηκε για μας και οφείλει να χωράει, αν μη τι άλλο, τη γνώμη μας.

      Κι αν οι ταινίες και τα θεατρικά έργα δεν επηρεάζονται και τόσο άμεσα από αυτή τη στάση σου, θεατή μου, θα μπορούσες άραγε να με διαβεβαιώσεις με κάποιον τρόπο ότι αυτό δε συμβαίνει και στη ζωή σου, στη ζωή των γύρω σου; Θεατής στην ίδια σου τη ζωή; Αδιανόητο! Έτσι δεν είναι; Μα, φυσικά. Στη ζωή σου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχεις κάνει τις επιλογές σου, έχεις κοπιάσει γι' αυτές, έχεις πονέσει γι' αυτές, έχεις χαρεί μ' αυτές. Δεν είσαι θεατής στη ζωή σου! Μακάρι να ήσουν, έστω για λίγο, θεατής της ζωή σου..

      Έχεις υιοθετήσει μια στάση ζωής, βασικές αξίες, ένα lifestyle, προτιμήσεις, αισθητική, ηθική και πορεύεσαι με αυτά ανάμεσα στους υπόλοιπους ανθρώπους. Οι οποίοι ενδεχομένως έχουν υιοθετήσει μια άλλη στάση ζωής, άλλες αξίες, άλλο lifestyle, προτιμήσεις, αισθητική και ηθική. Κι ο καθένας θεωρεί όλα αυτά τα υιοθετημένα κάτι σαν κτήμα του, τα κάνει παντιέρα και πορεύεται. Στο πλευρό κάποιων, απέναντι σε κάποιους άλλους. Ώσπου τα υιοθετημένα αποκτούν τέτοια δύναμη πάνω σε αυτόν που τα διάλεξε, που μετά από κάποιο σημείο μοιάζουν να καθορίζουν απόλυτα την ίδια τη ζωή του.

      Δε θα σε κουράσω, θεατή μου. Απλώς ήθελα να μοιραστώ τον προβληματισμό μου. Θεωρείς τον εαυτό σου πρωταγωνιστή ή και κομπάρσο στη ζωή σου. Μικρή η διαφορά μεταξύ των δύο και ξέρεις γιατί; Διότι είτε ως πρωταγωνιστής είτε ως κομπάρσος είσαι πάντα υπό τις οδηγίες ενός σκηνοθέτη. Και δεν κάνεις βήμα χωρίς τις οδηγίες του. Κι αν το κάνεις, επιστρέφεις γεμάτος τύψεις για συγχώρεση. Τα υιοθετημένα σου είναι ο σκηνοθέτης σου. Εσύ τα διάλεξες. Και σιγά σιγά σε υιοθέτησαν αυτά. Ζεις το έργο που γράφουν για σένα. Και υπόσχεσαι να γίνεις καλύτερος για να τα υπηρετήσεις ακόμη πιο αποτελεσματικά αύριο. Αυτά απαιτούν κι εσύ τα υπηρετείς σαν καλός σκλάβος. Ακόμη και τα πιο υψηλά ιδεώδη μπορούνε να σε κάνουνε σκλάβο αν δε βάλεις τον εαυτό σου θεατή σε αυτό που είσαι, αν συνεχίσεις να κάνεις ότι δεν ξέρεις.

      Τι πάει να πει τι θέλω από σένα; Εγώ ένας απλός θεατής είμαι. Θέλω να σε παρατηρώ. Θέλω να σε παρατηρήσω χωρίς τα υιοθετημένα σου. Πρωτογενής αλληλεπίδραση κι ούτε τι θέλω, ούτε τι θέλεις, ούτε τι θα γίνει μετά. Παρατήρηση, δράση, αντίδραση, διάδραση, αλληλεπίδραση. Δεν έχω γνώμη για σένα. Δεν τη χρειάζομαι. Ό,τι χρειάζομαι το έχω. Όπως άλλωστε κι εσύ. Άκουσα κάποτε να λένε ότι είναι βαρετό να έχεις ό,τι χρειάζεσαι, βαρετό να μη ζητάς, να μην αγωνίζεσαι για κάτι. Αλλά, ας μη μιλήσουμε άλλο γι' αυτά. Έλα να κάνουμε μια ταινία μόνο για θεατές. 

Μ όπως Α

Με μια πίστη 
προχωράω προς το φως
ψηλαφίζω δειλά
το σκοτάδι

Φυλαχτό στο 'να χέρι
κρατάω το μήλο
στ' άλλο χέρι
το γέλιο από τα αγέννητα
παιδιά μου

¨Μικρό Απάνθισμα απο την Ποίηση του Ρουμί¨

[...]

Μ΄ένα ποτήρι στο χέρι πέφτω τσακίζομαι
ξανά ορθός σαλεμένος ζαλίζομαι
πέφτω καταστρέφομαι.
Δεν είμαι πια εδώ
κι όμως εδώ είμαι στέρεος νηφάλιος!

Προχώρα αν και δεν υπάρχει προορισμός.
Μην προσπαθείς να καταλάβεις αποστάσεις
δεν είναι στ΄ανθρώπινα τα μέτρα.
Κινήσου εντός όχι όμως όπως το θέλει ο φόβος σου.

Το ρόδο γελά που το κοιτώ επίμονα.
Διαρκώς αναρωτιέμαι τι είναι ρόδο.
Σε ποιον ανήκει.
Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

[...]

 
Απόδοση Βίκος Ναχμίας
ντέφι, 2002

Σύμβολο Πίστεως - Τάσος Λειβαδίτης

Πιστεύω σε κείνον που χτίζει, κι αγεροκρέμεται μες στον
ουρανό, σαν Θεός και κατευνάζει το χάος,
πιστεύω σε κείνον που θερίζει, και το δρεπάνι του κυματίζει
ολόφωτο σαν τα λαγόνια της αγαπημένης μου, 
πιστεύω σε κείνον που αγαπάει, όπως πιστεύω και σε κείνον
που μισεί,
πιστεύω σε κείνον που αμαρτάνει και ζητάει με δάκρυα να
τον συχωρέσουν
πιστεύω και σε κείνον που αμαρτάνει και συχωρνάει μονάχος
τον εαυτό του και προχωράει
πιστεύω στη μέρα που σου δίνει τα πράγματα μες στο φως
πιστεύω και στη νύχτα που σου ξαναδίνει τα πράγματα μες
στην καρδιά σου,
πιστεύω στο αλάτι και στο κάρβουνο, στις μέλισσες και τα 
παιδιά
πιστεύω στις πολιτείες, που η βουή τους, σαν τους ραψωδούς,
έξω απ'το παραθύρι σου, τραγουδάει την οδύσσεια 
της καθημερινότητας,
πιστεύω και στη σιωπή, τα βράδια, στους κάμπους, όταν
ακούς ν' αναστενάζουν από γήινη ευτυχία τα καρπούζια,
πιστεύω στους αντρείους, όπως πιστεύω και στους δειλούς,
και τρέχω μ' εκείνον που χυμάει στην έφοδο και πέφτει μες
στις σφαίρες και το θρίαμβο,
και πέφτω κι εγώ μαζί του,
και φεύγω με κείνον που λιποτακτεί και κλαίει, και που είναι
απ' όλους περιφρονημένος, -μα ζωντανός.
Και κλαίω κι εγώ μαζί του.
Η αφθονία της πίστης μου είναι ένας άλλος, έκτος, δίχως
όνομα, ωκεανός, που ταξιδεύω πάνω του
χωρίς χάρτες και τιμόνια, με μόνο την καρδιά μου για οδηγό,
γιατί η αγάπη πούχω μέσα μου μπορεί κι εν' ακυβέρνητο 
καράβι να τ' οδηγήσει στο δρόμο το σωστό, 
πιστεύω στα κατώφλια, στα γυμνά ποδάρια, στους σιδερένιους
γερανούς και τα πορτοκάλια,
πιστεύω και στον ανθρωπάκο, στη γωνιά του δρόμου, που
βγάζει το καπέλο του και χαιρετάει ταπεινά, την ώρα
που οι άλλοι τον σκουντάν και τον χλευάζουν
Και δοξάζομαι κι εγώ μαζί του.
Πιστεύω στους μεγάλους εφευρέτες, τους ήρωες, τους ποιητές,
που αλλάζουνε, με μια χειρονομία, τη γεωγραφία
και τα πεπρωμένα
πιστεύω και στα ταπεινά βόδια που σηκώνουνε στη ράχη
τους, σα δόξα, το αιώνια ανάλλαχτο κι ολοπόρφυρο
δειλινό,
πιστεύω σε σας που κρατάτε ψηλά τις σημαίες και προχωράτε
μες στον ενάντιο άνεμο,
πιστεύω και σε σένα που σηκώνεις σα σημαία την καρδιά
σου, και προχωράς μες στο ενάντιο πλήθος.
Πιστεύω στο άπειρο, μπορώ να κάθομαι ώρες και να διαβάζω
τον ουρανό, τα χείλη μου είναι βαρειά απ' την κερήθρα
των άστρων
και συχνά έστειλα την ψυχή μου να παραθερίσει στο άγνωστο,
πιστεύω στο χώμα, αυτό το χώμα που πατάω και που με
καρτερεί
κει κάτω, μες στη σκοτεινιά, όπου σαλεύουν οι ρίζες, κοιμούνται
οι νεκροί, και τραγουδάνε κιόλας μεθυσμένα τ'
αυριανά κρασιά,
πιστεύω και σε κείνα που δεν πιστεύω,

Αμήν.

*

Φάνηκε 

μπρος στα μάτια 

η μορφή σου

και ρίγησαν επάνω μου

όλα τ' αστέρια

* Α υ λ α ί α *

Απόψε είδα να αγαπιούνται τα αντίθετα

Αυτό πρέπει να συμβαίνει ήδη πολύ καιρό

αλλά δεν είχα προσέξει ποτέ

τα παθιασμένα βλέμματα που αντάλλαζαν

καθώς άλλαζαν θέση 

προσεκτικά αλλά βίαια 

πάνω στην περιστρεφόμενη σκηνή της κυκλοθυμίας μου.

Κι απόψε που η δίνη σταμάτησε

αγκαλιάστηκαν

κι άρχισαν να χορεύουν 

αγαπημένα, αρμονικά, ερωτευμένα

Σάστισαν λίγο όταν με είδαν 

να τα παρατηρώ

πιάστηκαν χέρι με χέρι κι έφυγαν τρέχοντας

οι πάλαι ποτέ στυλοβάτες του διαχωρισμού |

|   έπαιζαν πάντα προσεκτικά το ρόλο που τους είχα δώσει

κι αντάλλαζαν πίσω από την πλάτη μου 

κρυφά φιλιά στα παρασκήνια |

|  οι πρωταγωνιστές μου

που πάντα ως τώρα κρατούσαν τεντωμένο το σκοινί 

που τους έδινα

για να ακροβατεί πάνω

ο δικός μου ρόλος |

|  τι πλάνη! τι ντροπή!

ξεχάστηκα...

ξέχασα ότι ήταν ρόλοι που εγώ είχα κατασκευάσει

ξέχασα ότι σκηνοθετώ

τα έβαζαν να μισιούνται

και - τι ανόητο!- το πίστεψα ότι μισιούνται στ' αλήθεια

τους συμπεριφερόμουν σα να μισιούνται στ' αλήθεια...



Η σκηνή απόψε είναι μόνο δική μου

Πόσο δύσκολο

Θα πρέπει από δω και πέρα

να ισορροπώ τα δυο μου πόδια στο στέρεο έδαφος

Πόσο δύσκολο χωρίς τα τεντωμένα μου σκοινιά

* f l o a t i n g *

Κατάλαβα ότι ήταν εκείνη

όταν κοίταξα τα μάτια της

και είδα μέσα

πως εγώ ήμουν η κρυφή και η φανερή της λαχτάρα

εγώ εκείνος που την έκανε να κλαίει και να γελάει

εγώ και πάλι αυτός που χρόνια την ποθεί μα ποτέ δεν την έχει

εγώ αυτός που χωρίς μια λέξη φεύγει και δεν επιστρέφει

και πάλι εγώ αυτός που μαζί μαθαίναμε από την αρχή την αγάπη
 
είδα στα μάτια της το γέλιο

και το δάκρυ μου

το φόβο μου να σιγοκαίγεται

όλους τους έρωτές μου να μου γελούν

όλα τα σώματα που άγγιξα να μου επιστρέφουν το χάδι

είδα το χρόνο που περνά να γίνεται φως που χορεύει

κατάλαβα ότι ήταν εκείνη

όταν κοίταξα τα μάτια της

και είδα μέσα τα δικά μου μάτια

 

Το Λουλούδι Στο Βάζο

το νερό να αλλάζεις καθημερινά

και να φροντίζεις να το βλέπει το πρωί 

ο ζεστός ήλιος

πρέπει πάση θυσία να μην καταλάβει

ότι έχει 

χρόνια 

τώρα

μαραθεί