Γενέθλιος τόπος αυτού του βιβλίου είναι ένα γραφτό του Borges. Είναι το γέλιο που προκαλεί η ανάγνωσή του και που κλονίζει όλες τις οικειότητες της σκέψης- της δικής μας: που ανήκει στην εποχή και στη γεωγραφία μας-, το γέλιο που ταράζει όλες τις ταχτοποιημένες επιφάνειες και όλα τα επίπεδα, όσα σωφρονίζουν για λογαριασμό μας τη δαψίλεια των όντων, κάνοντας να ταλαντεύεται και να ανησυχεί επί μακρόν η χιλιόχρονη πρακτική μας του Ίδιου και του Άλλου. Αυτό το γραφτό αναφέρει "μια κάποια κινέζικη εγκυκλοπαίδεια" όπου διαβάζουμε ότι
"τα ζώα διαιρούνται σε
α) όσα ανήκουν στον Αυτοκράτορα
β) στα ταριχευμένα
γ) στα εξημερωμένα
δ) στα χοιρίδια του γάλακτος
ε) στις σειρήνες
στ) στα μυθικά
ζ) στους ελεύθερους σκύλους
η) σε όσα περιλαμβάνονται στην παρούσα ταξινόμηση
θ) σε όσα παραδέρνουν σαν παλαβά
ι) στα αναρίθμητα
κ) στα σχεδιασμένα με πολύ λεπτό χρωστήρα από τρίχωμα καμήλας κτλ
λ) σε όσα μόλις έσπασαν το κανάτι
μ) σε όσα από μακριά μοιάζουν με μυίγες"
Μέσα στην έκπληξη από τούτη την ταξινόμηση, αυτό που αγγίζουμε με ένα άλμα, αυτό που προς όφελος του μύθου μας φανερώνεται ως εξωτικό θέλγητρο μιας άλλης σκέψης, είναι το όριο της δικής μας: η γυμνή αδυναμία μας να σκεφτούμε αυτό το πράγμα.
[πρόκειται για την πρώτη παράγραφο του προλόγου από το βιβλίο "Οι λέξεις και τα πράγματα" του Μισέλ Φουκώ, σε μετάφραση Κωστή Παπαγιώργη, εκδόσεις Γνώση]