Ξύπνα με

Μηδέν πάει να πει συν-πλην
Συνήθισα να αξιολογώ και τα 'χω βρει μπαστούνια μ' αυτό το μηδέν-κενό που απομένει άμα διώξω τη σαβούρα που έχει κάτσει πάνω τόσα χρόνια. 
Γιατί δεν είναι για να χαρείς, μα ούτε και για να λυπηθείς.
Μη αξιολογήσιμο μηδέν- κενό.
Σαν κόμπος όχι και τόσο σφιχτός.
Σαν αλυσίδα ελευθερίας. 
Σα φτερά σκλαβιάς.
Σαν ποιητικό σχήμα που δεν το χωράς και κλείνεις αγαναχτισμένος το βιβλίο.
Αλλά πάλι, όχι αγανάχτηση. 
Αγωνία, επιμονή, λαχτάρα.
Για τι?
Για να αποκτήσεις κάτι που ήδη έχεις. 
Για να γίνεις κάτι που ήδη είσαι.
Για να θυμηθείς τι έχει γίνει ενώ ξέρεις ότι όλα είναι τώρα.
Το ρολόι σταμάτησε για πάντα κι εσύ τώρα άρχισες να βιάζεσαι και να αγχώνεσαι ότι δεν θα προλάβεις.
Άλλαξε μια για πάντα. Όλο το σκηνικό.
My life revisited.
[...]
Αν γυρνούσα πίσω δεν θα ήταν σώμα.
Παύση.
Γυρνάω πίσω. Δεν είναι σώμα. Είναι μνήμη.
Μοιάζουμε.
"Γλυκό το όνειρο φοβάμαι μην ξυπνήσω"
Μπορώ να είμαι αυτός που ονειρεύεται κι όχι το όνειρό μου?
Κι αν στ' αλήθεια είμαι αυτός που ονειρεύεται τότε πρέπει να είμαι μαζί με όλους όσους ονειρεύονται. 
Και πότε θα ξυπνήσουμε? 
Γιατί κοιμηθήκαμε τόσο?
Ξύπνα με
Ξύπνα με , τώρα!
Θέλω να ξυπνήσω...
Θέλω να σε βρω εκεί
Που δεν είσαι σώμα, ούτε λέξεις
Μην κοιμηθείς ξανά, ξύπνα με
Ξύπνα με, έρχομαι