Ανώνυμα Γράμματα #3

Από τη ζωή ενός ανθρώπου περνούν χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Συγγενείς, φίλοι- φίλοι που μένουν ή φίλοι που γίνονται σε λίγο πρώην φίλοι, γνωστοί που παραλίγο να γίνουν φίλοι, φίλοι που έγιναν εχθροί, γνωστοί που έγιναν άγνωστοι με τον καιρό, άγνωστοι που παρέμειναν άγνωστοι. Πολλοί άνθρωποι, καθένας με το όνομά του, το περπάτημά του, τους τρόπους του, το βλέμμα του. Πολλοί άνθρωποι. Πολλά ονόματα. Πολλές συναντήσεις και πολλοί αποχωρισμοί. Αναμνήσεις όμορφες, άσχημες, καταστάσεις που με τον καιρό ξεθωριάζουν, άλλες που ξαναζωντανεύουν. 

Νομίζω ότι δε μπορούμε ποτέ να διαλέξουμε κανέναν άνθρωπο ή καμιά κατάσταση, κι ας λένε ότι διαλέγουμε τους φίλους μας. Μη με νομίσεις για μοιρολάτρη. Δεν το λέω με αυτήν την έννοια. 

 Έχουν περάσει κι από τη δική σου ζωή χιλιάδες άνθρωποι. Κάποιοι σαν κομπάρσοι: δεν έχουν παίξει ποτέ ως τώρα κάποιο σημαντικό ρόλο. Κάποιοι ως πρωταγωνιστές: τους έχεις δώσει ιδιαίτερη σημασία και ρόλους που άλλοι καταφέρνουν να παίξουν καλά, κι άλλοι όχι και τόσο καλά. Κάποιοι σου ζητάνε ρόλο, αλλά εσύ δεν θέλεις να τους δώσεις. Σε κάποιους δίνεις ρόλους που εκείνοι από την αρχή αρνούνται. Αλλά κι εσύ ταυτόχρονα παίζεις ή αρνείσαι ρόλους στη ζωή τους. Παίζεις καλά τους ρόλους που σου δίνουν ή αποτυγχάνεις εντελώς. 

Είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα με τους ρόλους. Ειδικά αν σκεφτείς αυτό που σου έλεγα παραπάνω, ότι νομίζω πως στ' αλήθεια δε μπορούμε να διαλέξουμε τους ανθρώπους.  Άρα ούτε τους ρόλους τους. Κι αν όντως όλο αυτό το έργο με τις ανθρώπινες σχέσεις είναι αδύνατο να το γράψουμε εμείς, τότε ποιος είναι ο ρόλος του καθενός στη δική του ζωή; Να κάθεται να παρατηρεί και να δέχεται παθητικά ό,τι συμβαίνει; Και μετά πέθανες. Όχι, όχι, δε μπορεί να ήρθαμε εδώ για να χαζολογάμε παθητικά. Αλλά και τι άλλο μπορείς να κάνεις όταν τίποτε δεν εξαρτάται από εσένα κι ούτε από κανέναν άλλο; 

Να ζεις και να καταλαβαίνεις. Σιγά σιγά να καταλαβαίνεις. Κι ό,τι επαναλαμβάνεται συνεχώς, να το αγνοείς: ότι ήταν να μάθεις πια από αυτό, το έμαθες. Για παράδειγμα,
πόσοι άνθρωποι απαιτούν την προσοχή μας συνεχώς. Άλλοι γκρινιάζοντας, άλλοι ζητώντας ασφάλεια, άλλοι φωνάζοντας, άλλοι συκοφαντώντας, άλλοι “αγαπώντας”. Οκ, υπάρχουν. Αλλά πλέον ξέρεις πού σε οδηγεί όταν τους δίνεις την προσοχή που απαιτούν: θέλουν συνέχεια κι άλλη. Αλλά εσύ πρέπει να προχωρήσεις. Ό,τι ήταν να μάθεις από αυτούς, το έμαθες. Το ζητούμενο για μένα είναι να ελευθερωθούμε από όλες αυτές τις επαναλαμβανόμενες καταστάσεις. Να πάψουμε να βρίσκουμε άλλοθι σε αυτές. 

Όσον αφορά εμένα, θέλω να μάθω την ελευθερία. Η ελευθερία υποψιάζομαι πως ουδεμία σχέση έχει με τις επιθυμίες. Ως εκ τούτου, φράσεις όπως “είμαι ελεύθερος να πάω όπου θέλω”, “είμαι ελεύθερος να πάω με όποια γουστάρω”, “είμαι ελεύθερος να κάνω ό,τι μου αρέσει” φτάνουν στ' αυτιά μου σαν κακόγουστα αστεία. Όλα αυτά σκλαβιά είναι, όχι ελευθερία. Οι επιθυμίες οι ίδιες είναι μια τεράστια φυλακή. Όσο τεράστια είναι κι η φυλακή των φόβων. 

Από επιθυμία ή από φόβο αν κινηθώ, νικήθηκα

Άραγε εσύ θέλεις να μάθεις την ελευθερία;