Ξυπνάς ένα πρωί κι αποφασίζεις να γράψεις ένα γράμμα. Και να το στείλεις σε κάποιον που ξέρεις. Ή καλύτερα σε κάποιον που δεν ξέρεις? Μικρή διαφορά θαρρώ έχει- εδώ τον εαυτό μου δεν ξέρω καλά καλά, άρα στην πραγματικότητα δεν σε ξέρω. Κι ας σε έχω γνωρίσει. Η' μπορεί και να μη σε γνώρισα ποτέ, ή να μη με γνωρίζεις εσύ. Αλλά κατά βάθος το ξέρω κι εγώ, το ξέρεις κι εσύ, όποιον και να ρωτήσεις το ξέρει, όλοι γνωριζόμαστε βαθιά μέσα μας πολύ πολύ καλά.
Ξεκινάω λοιπόν να γράφω ένα γράμμα σε έναν άνθρωπο που δεν έχει για μένα σημασία ποιος είναι, και ούτε και για εκείνον έχει σημασία ποιος είμαι εγώ. Δε θα το έλεγα ότι γράφω συχνά γράμματα, όχι πια τουλάχιστον.
Βρέθηκα σε αυτήν την πόλη τυχαία, ίσως και να μείνω. Το μόνο κακό είναι ότι πολύ συχνά φυσάει πολύ δυνατός αέρας και δε μπορεί να απολαύσει κανείς ένα περίπατο ή μια βόλτα με το ποδήλατο χωρίς να κινδυνεύει να του έρθει καμιά γλάστρα στο κεφάλι. Αλλά και πάλι, ο αέρας είναι κάτι που συνηθίζεται, φαντάζομαι.
Εδώ που μένω μια γάτα έχει γεννήσει τέσσερα-πέντε γατιά και της φωνάζουν συνέχεια. Τάισέ τα, κακούργα μάνα, πεινάνε. Ή απλώς φοβούνται και τη φωνάζουν? Ο φόβος συχνά κάνει τα ζωντανά κάθε είδους να κάνουν θόρυβο και να ζητάνε την προσοχή όσων νομίζουν ότι μπορούν να τα προστατεύσουν. Αυτό νομίζω. Κι οι άνθρωποι αυτό δεν κάνουν? Δε νιαουρίζουν, βέβαια, αλλά έχουν βρει χίλιους δυο άλλους τρόπους να τραβούν την προσοχή των άλλων όταν φοβούνται. Ίσως όχι μόνο όταν φοβούνται, ίσως να το κάνουν και για άλλους λόγους, πχ από εγωισμό. Πάντως συχνά έχω δει ανθρώπους να προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή των άλλων από φόβο. Αλλά δεν έχω καταλάβει ακόμη τι είναι αυτό που φοβούνται. Μπορεί βέβαια να μη φοβούνται όλοι το ίδιο πράμα, αλλά και πάλι, υπάρχει πιθανότητα όλοι οι άνθρωποι να φοβούνται ακριβώς το ίδιο πράμα. Εγώ νομίζω ότι δε φοβάμαι κάτι. Στ' αλήθεια. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να πείσω τον εαυτό μου ότι φοβάται κάτι, αλλά ποτέ δεν το κατάφερα να τον πείσω. Είναι αστείες μερικές φοβίες που έχουν οι άνθρωποι. Όταν λέω “αστείες” δεν το λέω για να τους κοροϊδέψω. Δεν μου αρέσει να κοροϊδεύω τους φόβους των ανθρώπων, ακόμη κι όταν δεν μπορώ με τίποτα να τους καταλάβω. Άλλος φοβάται τις αράχνες, που είναι τόσες δα ,άλλος φοβάται το πλήθος, λες κι όλοι πρόκειται να του κάνουν κακό, άλλος φοβάται τα ύψη, άλλος τα αεροπλάνα, άλλος το σκοτάδι, άλλος τους κλόουν, τα σκυλιά, τη γνώμη των άλλων, το θάνατο, τη μοναξιά, την αγάπη.
Εσύ άραγε φοβάσαι κάτι?
Αποφάσισα το πρωί να γράψω αυτό το γράμμα, όπως σου έγραψα παραπάνω, αλλά είναι βράδυ έξω τώρα που γράφω. Μπορεί να είναι μέρα τώρα που το διαβάζεις, αλλά μπορεί και να είναι ένα συννεφιασμένο σούρουπο. Είναι βράδυ, που λες, κι ήταν μια πολύ κουραστική μέρα, οπότε κάπου εδώ θα σε αφήσω. Θα πάω να ξεκουραστώ λίγο. Με ξεκουράζει να ξαπλώνω, κι ας μην κοιμάμαι. Άλλες φορές με ξεκουράζει περισσότερο να κοιμάμαι και να ονειρεύομαι. Είναι σαν να βλέπεις ταινία στο σινεμά μερικά όνειρα, ολοζώντανα. Και τα όνειρα δε νοιάζονται αν αυτοί που βλέπεις έχουν πεθάνει ή ζουν μακριά σου, στους φέρνουν εκεί μπροστά στα μάτια σου. Κι ούτε νοιάζονται αν τα ζώα και τα δέντρα δεν μιλάνε, και τα βάζουν να σου λένε ιστορίες. Κι ακόμη περισσότερο δε νοιάζονται αν πιστεύεις σε αυτά, απλώς έρχονται και μερικές φορές σε αφήνουν και να τα θυμάσαι το πρωί.
Είδα χθες βράδυ στον ύπνο μου μια βάρκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου