Εις μνήμην...

... του παλιού εαυτού και της ως τότε αντίληψης του κόσμου. 


Σάββατο βράδυ λίγο μετά τις 9. Περιμένω το τοστ μου και πίνω μια γουλιά κρασί. Κάποιος έξω από το μαγαζί ξεφορτώνει φιάλες γκαζιού. Ένας κρότος. Με ανακούφιση διαπιστώνω ότι δεν είναι από τις φιάλες. Δεύτερος κρότος. Κόσμος στον πεζόδρομο. Ψίθυροι. Κι άλλος κόσμος στον πεζόδρομο. Περιμένω ακόμη το τοστ μου. Εξάλλου δε μ'άρεσε ποτέ να μαζεύομαι με τους "περίεργους" εκεί που "έγινε κατι". Κι άλλος κόσμος στον πεζόδρομο. Κάποιος μπαίνει στο μαγαζί και λέει με μισή φωνή "κάποιος είναι νεκρός εκεί. πυροβόλησε μπάτσος".
Παρακολουθώ τον εαυτό μου να σηκώνεται και να περπατάει προς τον πεζόδρομο. Θα ήταν μαζεμένα ήδη 100 άτομα. Ένας εδώ, άλλος παραπέρα. Όχι συνωστισμένοι. Διασχίζω τον κόσμο- θυμάμαι φορούσα τις μαύρες μου μπότες και μια μακριά μαύρη φούστα. Διασχίζω τον κόσμο κι η φούστα ανεμίζει. Και ξαφνικά θυμάμαι τα λόγια του: "κάποιος είναι νεκρός εκεί. πυροβόλησε μπάτσος". Κοιτάζω τριγύρω, δε βλέπω κανέναν μπάτσο ανάμεσα στον κόσμο. Προχωράω λίγο ακόμη προς τη γωνία και στέκομαι πάνω από έναν άνθρωπο που βρίσκεται ξαπλωμένος κάτω. Κάποιος του κάνει μαλάξεις. Ένα παιδί παραπέρα σε κατάσταση παροξυσμού, ουρλιάζει. Μια κοπέλα κλαίει. 
Κι άλλος κόσμος στον πεζόδρομο. Οι ψίθυροι γίνονται φωνές. Κάποιος ζητάει ν'ανοίξει χώρος να περάσει το ασθενοφόρο. Όλοι είναι αμήχανοι, κανείς δεν κουνιέται. Ο χώρος ανοίγει αλλά το ασθενοφόρο καθυστερεί. Ένας νεαρός με ρωτάει αν έχω γνωστό κάποιο δημοσιογράφο. Απορώ γιατί βρήκε να με ρωτήσει κάτι τέτοιο. "Λένε πως τον πυροβόλησε μπάτσος. Να βεβαιωθούμε ότι δε θα πάει στα αζήτητα η υπόθεση"
Το παληκάρι συνεχίζει τις μαλάξεις, το ασθενοφόρο μπαίνει στον πεζόδρομο. 
Παρακολουθώ τη σκηνή. Πουθενά στάλα αίμα, πουθενά ίχνος ζωής. Στα αζήτητα? Δε μπορώ να σκεφτώ καθαρά, αλλά ξέρω πως δεν πρέπει να πάει στα αζήτητα. Ένας μεγάλος κύριος επαναλαμβάνει συνεχώς "Θα καεί η Αθήνα απόψε" 
Κάποιος κρατάει τον αριθμό του ασθενοφόρου σε ένα χαρτί. Κι όλοι όσοι γνωρίζουμε δημοσιογράφους τηλεφωνούμε και ενημερώνουμε. 
Γυρίζω στο σπίτι. Δεν θέλω να μείνω μέσα, αλλά η αμηχανία με ξεπερνάει. Στον Ευαγγελισμό δε δίνουν πληροφορίες για το συμβάν. Έπρεπε να ξέρω. Ενημερώνω έναν ραδιοφωνικό σταθμό για όσα έγιναν και σε αντάλλαγμα ζητάω να με ενημερώσουν αν μάθαιναν κάτι για το παληκάρι. Πήραν έπειτα από 10 λεπτά: "λυπάμαι, είναι νεκρός". 
Ήδη από την πλατεία ακούγονται κρότοι. Ήδη η ατμόσφαιρα μυρίζει φωτιά και δακρυγόνα. Μετά από λίγη ώρα μάθαινα ότι ήταν μόλις 15 χρονών. Πέρασαν από το μυαλό μου όλα τα πρόσωπα των μαθητών μου. Σύγχυση. Θυμός. Δάκρυα. Δεν κατάλαβα πότε ξημέρωσε. Έμαθα για την πορεία και ξεκίνησα. Με τις ίδιες μαύρες μπότες και την ίδια μακριά μαύρη φούστα που ανέμιζε. 
Μόνο εγώ δεν ήμουν πια η ίδια.